Seminarium  Instytutu Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana, za łaską Bożej Opatrzności, położone jest w miejscu zwanym Gricigliano — we włoskiej Toskanii, nieopodal Florencji i niecałe trzysta kilometrów od Rzymu — Wiecznego Miasta. Jego serce stanowi willa, będąca uprzednio letnią rezydencją florenckiej rodziny Martellich. Słynne piękno toskańskich krajobrazów i przyrody, które można podziwiać z okien naszego seminarium, położonego na jednym z toskańskich wzgórz, stało się inspiracją dla wielu arcydzieł sztuki chrześcijańskiej. To właśnie tutaj nasi przyszli kapłani formowani są do służby Najwyższemu Kapłanowi.

Odwiedź stronę seminarium

Charakter naszego Domu Formacji Kapłańskiej

Dom  Formacji Kapłańskiej Instytutu Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana ma na celu przygotowanie przyszłych kapłanów w duchu danym przez Kościół. Jest to duch samego Chrystusa, przekazywany przez wieki poprzez Tradycję, nauczanie papieży oraz kanony kościelne i soborowe.

Dzieło formacji kapłańskiej jest kluczowym elementem dla życia Kościoła, dusz ludzkich oraz świata, który bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje dobrze uformowanych kapłanów — nowych „żołnierzy Chrystusa”, którzy zmienią wartę na służbie Chrystusa.

„Właściwym Instytutowi celem jest głoszenie, propagowanie i obrona, we wszystkich aspektach ludzkiego życia, królowania Chrystusa, naszego Pana, Najwyższego Kapłana, Drogi, Prawdy i Życia, zgodnie z Urzędem Nauczycielskim Kościoła, papieży i Soborów. Instytut ma więc za cel doprowadzenie człowieka do jego całkowitego spełnienia. Księża, członkowie tegoż Instytutu, będą pamiętać, że pełna realizacja człowieka — to jest szczęście wieczne — nie może być osiągnięte inaczej jak poprzez Ofiarę Boskiego Odkupiciela poniesioną na Krzyżu, Tajemnicę Paschalną w perspektywie urzeczywistnienia się Królestwa Bożego we wszystkich sferach życia ludzkiego”. (Wyjątki z Konstytucji)

Klerycy formowani są w tym duchu pod opieką świętych patronów: Franciszka Salezego, Tomasza z Akwinu i Benedykta z Nursji. Święty Franciszek Salezy, tak dbały o osoby i ich wzniesienie ku Prawdzie, prowadzi ich w pedagogii potrzebnej naszym czasom, zdobytym przez subiektywizm, prowadzący do relatywizmu. Święty Benedykt pozwala im nabyć regularność i uporządkowanie w działaniu na rzecz cywilizacyjnego dzieła Ewangelii, poprzez sprawowanie Świętej Liturgii — źródła i szczytu życia chrześcijańskiego. Święty Tomasz z Akwinu, Doktor Powszechny, pomaga im pogłębiać i przeżywać Prawdę, którą mają zanieść światu.

Historia posiadłości

Fundamenty  oraz bryła głównego budynku pochodzą jeszcze ze średniowiecza, z typową architekturą toskańskich zamków na planie kwadratu, z zamkniętym dziedzińcem i czterema wieżami oraz fosą otaczającą go z trzech stron. Pod koniec Renesansu, hrabiowska rodzina Martellich z Florencji przekształciła go ze średniowiecznej warowni w znacznie lżejszą, letnią rezydencję. Udostępniono pokoje gościnne oraz stworzono mały teatr, ku rozrywce hrabiów i ich gości. Tak przebudowana, willa wpisuje się w typowe toskańskie letnie rezydencje, zgodnie ze stylem Palladio, majestatycznie spoglądając na dolinę rzeki Sieve, która wpada do Arno, głównej rzeki Toskanii, przepływającej przez Florencję. Z uwagi na jej umiejscowienie na toskańskich wzgórzach wnętrza willi pozostają przyjemnie chłodne nawet w bardzo upalne włoskie lata.

Boży plan

Ostatnie  członkinie rodziny Martellich, kultywujące aż do śmierci pobożne tradycje swej rodziny, ofiarowały willę oraz otaczające ją budynki i posiadłość z winnicami oraz gajem oliwnym benedyktynom z opactwa we francuskim Fontgombault, w latach 70-tych XX wieku. Jednakże po dwunastu latach opat, wobec braku powołań, podjął decyzje o zamknięciu fundacji w Gricigliano.

Pragnąc jednak wypełnić ostatnią wolę pobożnych hrabin, mnisi postanowili poszukać innej wspólnoty, która mogłaby zastąpić ich w celebrowaniu tradycyjnej liturgii w Gricigliano. Dzięki pomocy ks. kard. Pawła Augustyna Mayera, wówczas przewodniczącego Papieskiej Komisji Ecclesia Dei, rodzący się Instytut Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana dostał szansę nabycia Gricigialno.

Z pewnością wiele różni próbę założenia małej benedyktyńskiej fundacji w starej willi, od seminarium duchownego i domu generalnego stowarzyszenia życia apostolskiego, co podyktowało wiele zmian i dostosowań do seminaryjnego życia i przyjmowania gości. Ogromne wysiłki pierwszych roczników oraz równie wielka hojność przyjaciół i dobroczyńców pozwoliła na powolną przemianę Gricigliano na przestrzeni lat w to, czym jest dzisiaj. Utworzono wiele nowych pokoi, biur, sal, a nawet nową kaplicę.

Wciąż potrzebne wsparcie

Aż do  dnia dzisiejszego, po ponad trzydziestu latach, Gricigliano nadal nie jest ukończone i wymaga licznych prac budowlanych i konserwatorskich. Z uwagi na zabytkowy charakter zabudowań oraz wielką liczbę nowych powołań młodych ludzi, którym trzeba zapewnić utrzymanie w trakcie formacji, nasze seminarium przypomina przysłowiowy worek bez dna, gdy trzeba znaleźć odpowiednie fundusze do jego utrzymania. Bogu dzięki, zawsze mogliśmy liczyć na wsparcie i opiekę św. Józefa oraz hojność ofiarodawców, worek zawsze znajduje sposób na utrzymanie się i znalezienie ledwo wystarczającej sumy na pokrycie najpotrzebniejszych wydatków.