Prezentacja Instytutu
Instytut Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana jest stowarzyszeniem życia apostolskiego w formie kanonickiej na prawie papieskim. Jego misją jest chwała Boża oraz uświęcenie kapłanów, służących Kościołowi, i dusz ludzkich poprzez formację intelektualną i duchową.
Charyzmatem Instytutu jest szerzenie i obrona Królestwa Pana naszego Jezusa Chrystusa we wszystkich aspektach ludzkiego życia. Stowarzyszenie poświęcone jest Chrystusowi Królowi Najwyższemu Kapłanowi i ucieka się w pierwszej kolejności orędownictwa Niepokalanie Poczętej Maryi Panny, jak również czci św. Franciszka Salezego, św. Tomasza z Akwinu oraz św. Benedykta jako swoich patronów drugorzędnych.
Dom generalny oraz seminarium duchowne Instytutu znajdują się w Toskanii, w miejscu zwanym Gricigliano, nieopodal Florencji. Formacja seminaryjna przebiega zgodnie z tym, czego Kościół wymaga od swoich kapłanów, zwracając szczególną uwagę na rzymski charakter Kościoła katolickiego, co wynika z nauczania Chrystusa przekazywanego od wieków i wyrażonego poprzez Tradycję, Dokumenty papieskie, kanony Kościoła oraz Sobory powszechne.
Główną domeną posługi kapłanów Instytutu jest duszpasterstwo parafialne i szkolne oraz głoszenie rekolekcji. Posługę tę wypełniają z dbałością i troską o szerzenie wartości duchowych i dziedzictwa katolickiego Christianitas, a więc w harmonii między kulturą i chrześcijaństwem.
Księgi liturgiczne używane w Instytucie należą do klasycznego rytu rzymskiego, zgodnie z jego Konstytucjami i prawem papieskim. Tradycyjna liturgia stanowi więc część naszego charyzmatu.
Wyjątki z Konstytucji Instytutu
Misja Instytutu
„Właściwym Instytutowi celem jest głoszenie, propagowanie i obrona, we wszystkich aspektach ludzkiego życia, królowania Chrystusa, naszego Pana, Najwyższego Kapłana, Drogi, Prawdy i Życia, zgodnie z Urzędem Nauczycielskim Kościoła, papieży i Soborów. Instytut ma więc za cel doprowadzenie człowieka do jego całkowitego spełnienia. Księża, członkowie tegoż Instytutu, będą pamiętać, że pełna realizacja człowieka — to jest szczęście wieczne — nie może być osiągnięte inaczej jak poprzez Ofiarę Boskiego Odkupiciela poniesioną na Krzyżu, Tajemnicę Paschalną w perspektywie urzeczywistnienia się Królestwa Bożego we wszystkich sferach życia ludzkiego”. (Wyjątki z Konstytucji)
Życie członków Instytutu
„Księża kanonicy Instytutu Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana oraz wszyscy inni jego członkowie będą ulegli natchnieniom Ducha Świętego, udzielającemu się przez swą Łaskę i swe Dary; Bożego Ducha, który rozlał się na nich poprzez Sakramenty właściwe ich stanowi życia: Duch rozumu, który wprowadza ich we wszelkie prawdy i daje przylgnięcie — poświadczone nawet przelaniem krwi, jeśli zajdzie taka konieczność — do najwyższego Urzędu Nauczycielskiego Kościoła; Duch Święty który, w miarę ich osobistego posłuszeństwa Kościołowi, będzie oświecał ich wewnętrznie o Tajemnicy Kapłaństwa, poprowadzi ich na służbę Chrystusowi — Nauczycielowi, Kapłanowi i Królowi — oraz nauczy być wrażliwymi na poruszenia Łaski i potrzeby ludzi ich czasów, a także pomoże im żyć według ich świętych Zobowiązań i misji w łonie Instytutu. Będą oni często rozważać te słowa Boskiego Mistrza: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19). Wszyscy członkowie Instytutu będą wykazywać ducha apostolskiego wobec wszystkich ludów, ras i narodów”. (Nr 58)
„Pozostając, na wzór duchowieństwa świeckiego, bez ślubów zakonnych, wiodąc życie kanonickie i wspólnotowe, księża kanonicy Instytutu Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana, jak też wszyscy inni jego członkowie, pragną żyć cnotami posłuszeństwa, czystości i ubóstwa, aby dojść do doskonałości swego stanu, świadomi, że doskonałość ta musi opierać się na Miłości, która jest największą z cnót. Będą oni często rozważać zawołanie Instytutu: Veritatem facientes in caritate, które urzeczywistnia się w Świętym Dziecięctwie Chrystusa Króla i Kapłana oraz Jego Królewskim Sercu”. (Nr 62)
Patroni Instytutu
„Instytut poświęcony jest Chrystusowi Królowi Najwyższemu Kapłanowi: Królowi z tytułu unii hipostatycznej, gdyż ma On władzę nad wszelkim stworzeniem oraz Najwyższemu Kapłanowi, gdyż panuje nad nami nie tylko z tytułu prawa naturalnego, ale również przez prawo nabyte, prawo Odkupiciela. Instytut uznaje i czci jako główną patronkę Najświętszą Maryję Pannę, wzywaną pod tytułem jej Niepokalanego Poczęcia, gdyż nosiła ona w swym łonie Słowo Boże, aby dać je światu; podobnie członkowie Instytutu mają dawać Chrystusa poprzez ich Kapłaństwo oraz Zobowiązania. Wszyscy członkowie, domy i dzieła Instytutu są Jej oddane. Ten akt oddania odnawia się corocznie w święto Niepokalanego Poczęcia. Patronami drugorzędnymi Instytutu są: święty Franciszek Salezy, nauczyciel Miłości Bożej, święty Tomasz z Akwinu, Doktor Powszechny, oraz święty Benedykt, który za pośrednictwem swych synów, dokonał dzieła ewangelizacji poprzez Liturgię — źródło i szczyt życia chrześcijańskiego”. (Nr 7, 10 i 11)
Historia Instytutu
Początki stowarzyszenia
Wobec wielowiekowej historii chrześcijaństwa, Instytut Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana jest jeszcze bardzo młodą latoroślą w winnicy Kościoła. Został on założony przez Księdza Prałata Gilles’a Wacha i Księdza Kanonika Philippe’a Morę i erygowany kanonicznie 1 września 1990 roku w Gabonie, gdzie do dzisiaj ma swoje misje. Z początku ks. Gilles Wach, młody francuski kapłan, wyświęcony przez św. Jana Pawła II w 1979 r. w Bazylice św. Piotra, nie miał intencji zakładania nowego zgromadzenia. Jednak w latach 80-tych XX wieku, gdy pracował w Kurii Rzymskiej dla kardynała Sylvio Oddiego oraz dla francuskiego stowarzyszenia kapłańskiego na rzecz tradycji katolickiej „Opus sacerdotale”, wielu młodych ludzi kontaktowało się z nim, w poszukiwaniu formacji katolickiej i rzymskiej do kapłaństwa. Liczni kardynałowie i prałaci zasugerowali mu w tym celu położenie fundamentów pod nową wspólnotę, tym samym wizja Instytutu istniała już przed rokiem 1988. Tak też ks. Wach, wspierany przez ks. Morę, zdecydował się zebrać te młode powołania i zapewnić im formację.
Z Afryki do Włoch
Dzięki Opatrzności Bożej to odważne przedsięwzięcie mogło narodzić się poprzez zatwierdzenie kanoniczne. Dokonało się ono w otoczeniu Jego Ekscelencji Księdza Biskupa Cyriaka Obamby, biskupa diecezji Mouila w Gabonie — przyjął on rodzący się Instytut w swojej diecezji i powierzył mu liczne posługi, na czele z ks. prał. Wachiem jako swoim Wikariuszem Generalnym. Wkrótce potem, dzięki pomocy Jego Eminencji Księdza Pawła Augustyna Kardynała Mayera OSB, z Kurii Rzymskiej, oraz przyjęciu przez Jego Eminencję Księdza Silvio Kardynała Piovanelliego w Archidiecezji florenckiej, nasz założyciel mógł znaleźć odpowiednią siedzibę Instytutu — seminarium i dom generalny — dla swojej wzrastającej wspólnoty w miejscu o nazwie Gricigliano.
Opatrznościowy rozwój
Od dnia oficjalnego założenia Instytutu — 1 września 1990 roku, regularnie rozrasta się on na całym świecie. W pierwszej kolejności we Francji i Gabonie, a następnie we Włoszech, Hiszpanii, Belgii, Szwajcarii, Austrii, Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Irlandii, Anglii i wielu innych krajach. Stąd, coraz więcej seminarzystów dołączało do Instytutu, aby otrzymać formację kapłańską zgodną z wolą Kościoła. Z kolei, Dekretem Sæculorum Rex z dnia 7 października 2008 roku Instytut Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana został oficjalnie erygowany jako stowarzyszenie życia apostolskiego w formie kanonickiej na prawie papieskim. A w święto naszego patrona, św. Franciszka Salezego, 29 stycznia 2016 roku, Stolica Apostolska ostatecznie zatwierdziła Konstytucje naszego Instytutu.
Nauczanie św. Franciszka Salezego, dobrze podsumowane w zawołaniu Instytutu: „veritatem facientes in caritate” — czyniąc prawdę w miłości, uczyniło Instytut, pod przewodnictwem ks. prał. Wacha, rodziną dla wszystkich jego członków, skupioną na celebrowaniu Świętych Tajemnic, głoszeniu prawd wiary katolickiej i kultywowaniu chrześcijańskiego życia. Łaska, prawda, miłość i kultura to kluczowe elementy wspólnotowego życia w domach stowarzyszenia.
Dynamiczny a jednocześnie stabilny rozwój Instytutu, który liczy dzisiaj już prawie 100 apostolatów w 13 krajach, prawie 150 kapłanów, ponad setkę seminarzystów, 18 oblatów oraz prawie setkę sióstr, jest niezawodnym znakiem opieki Opatrzności oraz jedności z Kościołem.
„Robić swoje i robić to dobrze”
Nie jest jednak naszym zamiarem rozrastać się szybko i gwałtownie, ale niestabilnie i krótkoterminowo. O wiele bardziej wolimy wzmacniać się poprzez uważny dobór potencjalnych kandydatów, z nieustannym naciskiem na ugruntowane życie wspólnotowe, właściwe naszej duchowości. Nie formujemy kandydatów jak spod sztancy — w pewnej schematycznej manierze myślenia i wyrażania się — ale podążamy cały czas za św. Franciszkiem Salezy. Zachęca ona nas do „bycia dobrym takimi, jakimi jesteśmy”, co oznacza współpracę z łaską Bożą w rozwijaniu otrzymanych talentów zgodnie z wolą Bożą i eliminowanie wad charakteru, przeciwnych nauczaniu Chrystusowemu. Jest to oczywiście nieustająca walka, walka na całe życie, jesteśmy jednak wyposażeni w odpowiednie instrumenty i pomoce, dające nam siłę do niepodawania się w niej: braterską wspólnotę, życie sakramentalne poprzez liturgię oraz poznawanie ogromnej tradycji Kościoła zawartej w Piśmie Świętym i Tradycji.
Duchowość
Słynne powiedzenie św. Franciszka Salezego: „gotować miłość, aż stanie się słodka”, poetycko wyraża kierunek naszej pracy duszpasterskiej. Święty Doktor powiedział również, że „kropla miodu przyciąga więcej pszczół niż beczka octu”. Bardziej niż na prowadzeniu apologetycznych dyskusji lub gniewnych polemik, które rzadko skutkują zbliżeniem do Boga, nasze działania polegają raczej na zdobyciu serc ludzkich dobrocią i miłością.
Prawdy wiary katolickiej są, dzięki geniuszowi samego Boga, ich Autora i Twórcy, dogłębnie logiczne, wzajemnie harmonijne, dobre i prawdziwe a przez to, już same w sobie piękne i pociągające; przybrane w drogocenne szaty miłości stają się jeszcze powabniejsze i przystępne dla tych, którzy w innym wypadku mogliby wycofać się w obawie przed nieuniknionymi konsekwencjami moralnymi, które wnoszą w nasze życie oraz śmiałością, z jaką rozbijają nasze słabości i wymówki. O ile ochotniej dusza ludzka przyjmie wielkość i majestat Wiary, gdy ukazana jest jej ona z miłosierdziem i łagodną cierpliwością samego Boga okazanych wobec jego dzieci.
To właśnie dlatego członkowie Instytutu Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana pragną naśladować przykład św. Franciszka Salezego, będącego jednym z najznamienitszych teologów swoich czasów, ukoronowanego tytułem Doktora Miłości Bożej. Z pewnością wysiłki te mogą przynieść owoc tylko wobec codziennego zmagania się z własnymi wadami i nieustającą współpracą z łaską. Miłość nie usuwa codziennych umartwień i krzyży, wręcz przeciwnie, ten kto pragnie prawdziwie miłować Boga i bliźniego, musi nieustannie umartwiać swoją własną i nieuporządkowaną wolę.
